Que vén o píxel! Pois, dende hai case dúas semanas, xa podemos, no Son, gozar desa ampla oferta de programación dixital que inclúe estes marabillosos concursos de tele-estafa:
Concursos nos que as televisións locais, por certo, foron pioneiras, como non son pioneiras da TDT, porque seica até a primavera non comezarán a emitir. Quen chega último queda sen sitio. Como recomendaban os de Muchachada Nui: HANTENICENCEN!
Si, mesmo cambia máis de tema do que se actualiza. Ñeñeñeñeñeñeñe.
(Si,sigo subindo fotos, e a ver se vou completando a crónica. Aínda que creo que xa nos podemos ir esquecendo do día a día :D).
Que non apoie o que fixeron Ugio e Giana non quere dicir que estea de acordo con estes comentaristas bilinguo-liberais, que si que son uns impresentábeis.
De cales prefires?
Upload feito originalmente por Modesto
En calquera caso, se queres recibir unha felicitación destas, terasme que pasar o teu enderezo de correo pre-internet.
…a un enderezo post-internet que é o meu nome seguido dunha arroba e do URI deste blog, claro 😀
Por fin, o mércores, tocou Manhattan, por primeira vez. Manhattan ten ese aire, grandioso por unha banda, pero familiar e nada opresivo por outra. De feito, eu, e case todo o mundo, coñecemos mellor Nova York que, por exemplo, Lugo -agás os lugueses, claro. O que si só se ten despois de visitar NYC é a composición de lugar, o mapa mental que despois nos permite ver esa serie, ese filme, ese spot,e saber o lugar en que se desenvolve.
Aquel día chovera mooooito pola noite, así que era complicado achegarse dende Long Island até Manhattan por determinadas pontes. Polo tanto, houbo que entrar polo norte, por ese barrio tan coñecido -e polo que o ministerio de Asuntos Exteriores recomenda non circular de noite- que é Harlem. A pesar do seu nome de orixe neerlandesa, non está cheo de inmigrantes dese país europeo.
Por esa vía alternativa, chegamos a Chelsea Piers, onde estaba a traballar o meu padriño. A partir dese momento, a visita foi a pé, até o centro-centro: a Sétima Avenida e a arquifamosa Times Square, onde os meus curmáns me sacaron esta foto que se fixo tan famosa e da que podo asegurar que a raíña Sofía non manipulou con Photoshop.
Despois de cruzar tamén a moitas veces inxustamente esquecida Sexta Avenida, chegamos á auténtica milla de ouro do mundo: a Quinta Avenida, onde ademais de Tiffany’s tamén hai Zara e Mango, claro que si. E o Rockefeller Center, e a catedral de Naomh Pádraig (nótese a pedantaría). E, subindo a Quinta, chégase a Central Park, despois de pasar pola Apple Store, na que non entrei porque non son maqueiro nin wannabe-maqueiro.
Bordeando ese enorme parque pola Quinta acábase chegando a este museo, que estaba, como case todo, parcialmente en obras -e non todas as salas estaban abertas.
Si, nas súas escaleiras sentan as rapazas pighas de Gossip Girl. É curioso, tamén, que en vez dunha tique-entrada, danche esta especie de cracha-clip:
E, se queredes ver algunhas das obras de arte incluídas, e planos dos dous andares, velaquí esta galería:
[photoxhibit=1]
