Pedinlle á intelixencia artificial de Craiyon que me amosase persoas das sete cidades galegas disfrazadas de difersos personaxes. Estes foron os resultados:
Entroido de Lugo:
En Ourense están máis pegados á actualidade:
O Entroido da Coruña é máis estilo libre:
O de Pontevedra, pois tamén:
Os de Vigo van un pouco de bandeira de Vigo, e non de Abel, pero ok.
En Ferrol SI QUE ACCURATE.
Composteláns compostelaning pero ao final resultaron ir disfrazados de Plásticos Santi.
Aínda que tiña pensado valorar esta estrea cunha soa palabra no Twitter, Dorfun propúxome que escribise un artigo sobre a miña impresión, así que aí vai, a forza de non espremer a miña capacidade de síntese.
Tamén teño que facer unhas puntualizacións por adiantado: non me documentei nada sobre a serie nin busquei na rede, así que serán ‘primeiras impresións virxes’; e vin a serie sen subtítulos nin nada.
A conclusión á que cheguei despois de ver o piloto de 85 minutos (!) é que seguirei a ver a serie. Isto xa é unha valoración positiva.
No que se refire ao argumento tal e como o entendín, é a historia dun buscavidas e a súa filla adoptiva que actúa como narradora, ou algo así. A historia sitúase no futuro, 33 anos despois da chegada á Terra duns extraterrestres que se supón que estiveron en guerra cos terrícolas. Despois de 18 anos, chegouse a un armisticio e, aparentemente, nun mundo caótico e medio-terraformado, onde a Antártida é habitábel e todo e hai plantas e bichos raros, acaban convivindo os humanos con varias especies alieníxenas, que non cheguei a comprender aínda se son todas as que viñan nas naves ou hai híbridos ou creacións de enxeñaría xenética.
Non lembro exactamente os nomes das especies raras, pero eu bauticeinas como os “ollos grandes-quintos elementos”, os “pallasos-Yohios” e os “caras de peixe”. Tamén hai uns poucos orangutáns, uns androides-cachas e uns robots-cascuda malos malosos.
Os pallasos-Yohio falan en Arial.
Ben, pois 15 anos despois do armisticio -ou 33 despois da invasión- vemos como os protagonistas, despois de varias peripecias, acaban chegando a unha cidade-paraíso-refuxio chamada Defiance, que é realmente St. Louis. Alí conviven con máis ou menos harmonía as diferentes especies e non sei se tamén os seus híbridos.
En fin, que para non contar máis historia, diría que o que máis me gustou é o tema multicultural-multiespecie, mesmo con diálogos en lingua extraterrestre -subtitulada en inglés-. Iso, xunto con algúns elementos de humor, lémbrame -e gustaríame que tirase por aí- bastante a Farscape, de feito un dos seus autores, Rockne S. O’Bannon, foi tamén responsábel da mítica serie australiana. Ademais, os personaxes crean empatía, que é algo que non sempre acontece -e que me leva a dicirlles que non a algunhas series-.
Entre os puntos que vexo que “precisan mellorar” están a atmósfera mad-max-pó-lixo e que se bota man do ‘nunca visto’ tema de Romeo e Xulieta -non vou explicar máis-.
Pois iso, que é unha serie que, se continúa, podería chegar a crear o seu propio universo, fan-ficción e subcultura, e que para seguila haberá que consultar a Wikipedia, cousa que vou facer xa.
Dúas das series que estou a seguir agora mesmo teñen algo en común:
Estase a prescindir cada vez máis das cabeceiras, pero o dos últimos anos xa me parece un pouco excesivo: substituílas por un intertítulo. Queremos cabeceiras, por favor. Aínda que non sexan tan longas como a de The Prisoner. E si, ao se emitiren en España cortaranas.
Hoxe hai 25 anos que se estreou esta serie tan lembrada, que creou tendencia na dobraxe española de Balki -que non se sabe exactamente de onde procedía-, con personaxes como Apu, dos Simpson, ou Sayid, de Lost. Tamén crearon tendencia -en Islandia- os xerseis que levaba o primo Larry.
Estreouse nos 80 nos Estados Unidos -onde durou oito temporadas- e despois nos 90 en España naquel interesante Canal+ en aberto.
Tamén hai unha web moi recomendábel, de deseño claramente revival, sobre a serie.
Parece ser que hai uns anos se fixo unha adaptación rusa, coa particularidade de que o primo non vén da illa pseudogrega de Mypos, senón de Euskadi, ou algo así.
Cando xa levamos varios meses da ‘nova temporada de series’ ou, mellor dito, xa estamos na pausa das festas do inverno, chega o momento de falar -e non evanxelizar- das que estou a seguir. Non o fixen antes porque estou a actualizar o blog con bastante escasa periodicidade. Pero xa tocaba. Dentro dos espazos de ficción -só me vou meter cos estranxeiros, para no ferir susceptibilidades- vou repasar as que seguirei a ver, até que as cancelen, e as que deixei de ver porque non as aturo.
Boardwalk Empire. Gangsters na época da Lei Seca, producida por Scorsese para a HBO… pero realmente o que me atraeu foi que se desenvolve en Atlantic City.
Burnistoun. Algo así como unha Little Britain en versión escocesa, cos seus ás veces difíciles de entender acentos e cun xeito moi peculiar de ver a vida. Haberá segunda temporada, afortunadamente, pois os seus protagonistas estiveron estas semanas a contarnos como foi a rodaxe a través do Twitter.
This Is Not My Life. Ciencia-ficción dende Nova Zelandia sobre un home que descobre que quizais o que está a vivir non sexa a súa vida. Tamén interesa polo seu ‘exotismo’. Espero que si teña segunda temporada. Cando a estreen nos EUA -se se chega a dar o caso- haberá moita xente que a “descubra” por fin.
An Idiot Abroad. Os artífices da xenial The Office -non falo da copia que fixeron despois nos Estados Unidos- envían o peculiar Karl Pilkington a coñecer as marabillas do mundo. A el parécelle todo horripilante. Un documental de viaxes diferente. Confeso que o vou vendo aos poucos.
Nikita. Unha das sorpresas do ano. Parecía que ía ser outro remake dos de The CW, pero está a resultar un xeito moi aceptábel de pasar uns minutos entretidos. Xa sei, tampouco é para gañar Emmys.
Vinas sen moito entusiasmo -e quen queira velas, que as vexa
Shit My Dad Says. Aparentemente decepcionante versión televisiva da famosa conta de Twitter, aínda que tamén me gustaría saber que se esperaba diso. En calquera caso, grande William Shatner, moi lonxe do capitán Kirk.
The Event. Serie que mestura a ciencia-ficción extraterrestre con conspiranoias, pero sen ter nada que ver con The X Files. Déixase ver, mesmo para os partidarios das explosións e doutros efectos estupefacientes.
Non pasei do primeiro episodio -que si que aguantei
My Generation Despois de soportar os algo máis de 40 minutos de episodio, cheguei á conclusión de que non me importaba en absoluto coñecer nada máis do pasado nin do presente da vida dos personaxes. O público estadounidense debeu de pensar o mesmo, polo que esta serie foi fulminantemente cancelada.
Hawaii Five-0. Puntos a favor: que respecta a sintonía orixinal e a presenza de dous actores coreanos que participaron en dúas moi boas series. Puntos en contra: todo o demais.
This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish.AcceptRead More
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
