Snob deume permiso para estrear en exclusiva universal o primeiro vídeo clip dos Megaloves, con imaxes do seu concerto na galería DF da rúa de San Pedro, DC, con moita xente famosa entre o público. Aquí tocan Henry Lee. A autoría do clip é de The Chemical Orange:
Tiña que facelo. Aínda que teño ultimamente o blogue bastante abandonado, por motivos xustificados e xustificábeis, non podía pasar sen deixar aquí a miña pequena lembranza de Carlos Casares, respondendo ao chamamento das uvas na solaina. Lembro aquela columna que facía naquel xornal naquela época que para min resultou tan especial, non sei se no senso positivo ou no negativo do adxectivo. E si, concordo en que Casares foi quizais o primeiro blogueiro, antes de que existisen os blogues. A través das súas marxes, todos estivemos interesados en saber o que lle pasaba ao seu gato Samuel, en coñecer o seu interese sobre os trens eléctricos e, en fin, todo o que lle acontecía a Casares na súa vida diaria. Para cando un día das Letras?
Como xa lle prometín a algunha xente, véxome obrigado a narrar a crónica do concerto dos Megaloves, onte, no Trapitos y Joyas de Santiago de Chile, non por onde anda Emereci, senón na rúa homónima de Humidtown. Coma sempre, este entrañábel grupo deleitounos coas súas composicións e fixeron de abreconcertos do xa máis consolidado The Two Halfs, que toca temas propios, cousa que os outros dous non fan -o que non é nin bo nin malo, senón todo o contrario-. En fin, que hai que ir ao gran:
No local xuntámonos algúns blogomilleiros endogámicos de toda a vida, como o que escribe estas liñas, ictios, fer, ascárida, oko, aluguer (que tivo que marchar antes do concerto), ifrit, moinante e creo que non esquezo ninguén máis. Ben, si, había máis xente que realmente non coñezo en profundidade, pero que tamén sei quen son. Si esquezo, por suposto, os que dixeron que ían ir e non foron. O concerto? Sublime, coma sempre. Como mostra, un par de agardadísimos e exclusivísimos vídeos:
Levamos caramelazos (eu dous de melón), e, despois do concerto, puidemos visionar proxectada na parede da sala ese marabilloso filme que é Barbarella, en versión subtitulada que ictios e mais eu non nos puidemos resistir a interpretar. En algo si que coincidimos todos: asca levaba unha saia moi bonita.
Onte xoves fun ver esa obra mestra de Tarkovsky: Solaris (en ruso, Solyaris). O filme, a pesares da súa longa duración e de ter un descanso polo medio por se alguén quería facer pis, pareceume impresionente e mesmo me pasou voando. Os meus acompañantes, fer e ifrit, tamén gustaron do filme, aínda que non se amosaron tan entusiasmados coma min.
Non vou contar ningún spoiler, pero o certo é que ese ritmo pausado, ese lirismo e mesmo ese retrofuturo tan dos anos setenta (que en Rusia se estenderon, no estético, até os 90) parecéronme marabillosos. Non importa que non houbera orzamento para efectos especiais hollywoodenses, nin que houbera elipses para saltar as partes visualmente máis conflitivas, nin que nalgunhas secuencias tiveran que botar man da película en branco e negro. E tampouco importa que haxa incorreccións científicas (como fer comprendeu, efectivamente). Hai que facer máis filmes así. Canto ben fixo a Unión Soviética!
No post-cinema, que moita xente escoxadora quere saber o que pasou, non houbo moito que contar. Fer marchou reclamado por obrigas conxugais ou algo así (non me fagan moito caso) e ifrit, despois de cear o típico bocadillo de luras do Bar Coruña comigo, tiña tamén unha cita (supoño que de carácter erásmico). Para cando a próxima? Esta noite seica ía haber outra chuza-quedada-cinematográfica no CGAC. Xa nos contarán.
Ifrit conta marabillosamente de que vai o filme. E fer dános a explicación científico-divulgativa.
