Modesto.gal

Categoría: Endogamia

  • From A Coruña with Megaloves

    Mentres algúns gozaban dun concerto en Compostela, outros decidimos aproveitar a véspera de festivo para saír na Coruña. Fun no tren dende a capital autonómica ata a capital provincial cos Megaloves, ese grupo emerxente, e The Two Halfs, para atoparnos con Ascárida e Ghanito. Aínda que puidermos ter sido máis, o certo é que non chegamos a contactar con ningún outro integrante da comunidade endogámica residente en Pacoland, aínda que, por suposto, os botamos a faltar. Na cidade uníusenos a irmá de Vil Megalove e, máis tarde, tamén o mozo dela.

    Aínda que de seguro Ghanito dará máis detalles sobre a cea, o máis salientable do moito que habería que salientar dela é que compartimos local con certa poeta galega moi coñecida, á que ninguén se atreveu, ao final, a pedirlle un autógrafo.

    Por sorte, non choveu demasiado -ou, polo menos, non nos coincidiu pola rúa-, así que puidemos percorrer os antros habituais con calma, practicando o recomendábel deporte de percorrer a cidade de punta a punta a pé, para que luego digan que la juventud no es sana.

  • Charlas e concertos

    Pois si, o xoves, despois dunha frustración matinal coa sanidade pública, era o gran día. Pola tarde tocaba a charla sobre podcasts -que volverá haber o día 14, o meu aniversario, casualmente-. O vídeo está aquí, aínda que, non sei por que, véseme a min todo o tempo, e non a pantalla do ordenador cando debera. Malia que non estou moi satisfeito do resultado, porque estaba bastante nervioso, a xente di que estivo ben, e quen son eu para non crelos? Ademais, os meus compañeiros de mesa, Sak e Regueifeiro, eran de nivel e xa había algo de confianza con eles, así que contribuíron a que o resultado final fora mellor.

    Entre o non demasiado abondoso público estaba Moinante, co que pasei un bo anaco metablogueando, como é costume nestes encontros endogámicos. Á noite había un interesantísimo concerto, do que xa lerán a crónica proximamente, pero ata esa hora non tiña nada que facer nin ninguén con quen quedar. Sorte que Ifrit estaba disposto a me acompañar. Mentres ceabamos o habitual e falabamos dalgunha xente, apareceu unha simpática aínda que algo chivata blogueira, Caufield. Xa no Malas Pécoras, atopamos un concentradísimo Aluguer, que non apartaba a vista de El País, polo que tardou bastante en decatarse da nosa presenza, xusto cando chegou a estrela da noite, Snob. O local foise enchendo de diversos personaxes, entre os que tamén apareceron Moinante, Oko e Besbellinha, que estaba de aniversario, acompañada do seu señor Colombo -dígoo porque non o coñecía-. E como, por desgraza, algúns traballabamos o día seguinte, houbo que marchar nada máis rematar o concerto -ben, un pouco antes-. Fun con Oko ata o campus sur, onde atopara lugar para aparcar grazas á proverbial sorte de Moinante, e, polo camiño, aproveitamos para ter outra desas longas charlas endogámicas. Ela quedou no magosto antifeixista e eu voltei para a casa.

    Querían que contara algo máis? Pois, por agora, non. :-p

  • Mañá tócame

    Terei que falar sobre podcasts. Espero facelo, se podo, tan ben coma el:

  • Humidtown

    Non sei por que, no anteriormente-coñecido-como-blogomillo-e-agora-chamado-blogomorgue está moi estendida a denominación de Humidtown. Ben, si que o sei: porque no canto de aire hai auga, porque a chuvia é alí arte… O certo é que, despois de case unha década, volvo a esa cidade, e sinto unha sensación estraña, como se de repente rexuvenecera e volvera aos meus tempos de estudante.

  • GAL

    Como estaba anunciado, onte asistimos en Compostela a un pase do filme GAL, nunha acción perpetrada conscientemente como alternativa a Cineuropa en pleno Día da Dignidade.

    Lost in Starvation

    Snob e mais eu quedamos na estación do tren de DC para recoller a Mourullo, que viña dende A Coruña. O tren chegou á súa hora, eu tamén, pero Snob, non; así que tivemos que agardar uns minutiños por el (non moito). Pero as esperas non remataron aí. Tiñamos previsto xantar no restaurante xaponés, pero, curiosamente, pecha os domingos, así que tivemos que procurar outro lugar para comer.

    Quizais moitos hostaleiros composteláns estaban avisados da nosa excursión, polo que todos os lugares nos que pretendiamos recuperar forzas aparecían, un detrás do outro, pechados. No noso percorrido atravesando Compostela pasamos por este cada vez máis famoso lugar:

    Desta vez, a novidade é que unha tal Lore decidiu poñer o seu nome con letras fosforitas a carón do grafito de Yolanda Castaño. Afán de notoriedade? O que si teño claro é que non lle vou sacar unha foto a esa parede cada vez que pase por alí, que a partir de agora vou ter máis probabilidades de frecuentar o lugar.

    Finalmente, e xa con moitísima fame, acabamos na rúa do Franco, onde, por fin, xantamos -moi ben, por certo- neste restaurante, onde nos atenderon marabillosamente e mesmo puidemos experimentar nos nosos estómagos o tag:cabra.

    Ao rematar de xantar, uníusenos Postscriptum, que tamén devecía por ver esa grande obra mestra da comedia española: GAL. Acudimos á sesión das cinco e media dos multicines Valle-Inclán. Aínda que o escarallante filme se proxectaba na sala 1, a min déronme unha entrada para a 4. Por que? Nin idea.

    Mundo… ficción?

    A sala non se atopaba demasiado chea, polo que o resto do público puido percibir con claridade as gargalladas que soltamos nos momentos culminantes da proxección. Sen dúbida, a estrela foi Jordi Mollà, coa súa interpretación de Paco Ariza, un trasunto de José Amedo pasado de rosca e que en moitos momentos facía lembrar máis ben a Torrente. Aínda que non é cuestión de destripar aquí a película, o certo é que foi digno de lembrar o videoclip-orxía de sangue, pólvora e explosións perfectamente efectuadas polo equipo de Reyes Abades ao ritmo do Bang, bang de Iggy Pop. Tamén sae o doutor Vilches facendo do doutor Vilches rebautizado como Carlos Peinado. De todos os xeitos, o bo da película é Pablojota Codina, quen senón? Aínda que os nomes foron modificados ou directamente suprimidos -suponse que para evitar problemas legais- só se conservaron dous: Diario 16 e El Mundo. De todos os xeitos, xa o pon ben claro ao comezo: é ficción.

    Metabloguear é LPP

    Cando saímos xa escurecera e dedicamos o resto do tempo a percorrer cafetarías da zona vella e nova, coa condición -non posta por min, naturalmente- de que se puidese fumar. Como vén sendo tradicional neste tipo de quedadas, desveláronse algúns asuntos que non se poden facer públicos ata que non chegue o momento, falouse doutras persoas que non se podían defender e todo o habitual. Por desgraza, non puidemos estar, ao final, con Orsinia e Berto, que se apuntaran a participar na excursión, nin con Fer, que dixo que si pero logo non porque estaba moi ocupado. Xa haberá outras oportunidades. O único que se pode contar do que por alí se falou é que, despois das polémicas xurdidas sobre se o blogomillo desaparecía e, visto que esa denominación non era demasiado afortunada, optouse por propoñer o termo blogomorgue, moito máis gótico e actual.

    Máis se perdeu en Cuba

    A iso das dez e media chegou o momento das despedidas. Acompañamos a Mourullo á estación e logo marchamos cada un polo noso lado. Por consello de Snob e Postscriptum, volvin á casa escoitando na radio do coche a inimitábel tertulia de Radio Intereconomía. Sorte que ao chegar ao concello de Lousame é interferida pola Radio Galega. Para rematar, unha instantánea do adeus na estación, moi ao estilo Ghanito.